Zajęcia grupowe

TUS oraz zajęcia ruchowe z udziałem rodziców metodą Ruchu Rozwijającego WERONIKI SHERBORNE

TUS – czyli Trening Umiejętności Społecznych – jest to grupowa forma pracy z osobami, które doświadczają trudności społecznych. Podczas zajęć uczestnicy uczą się umiejętności społecznych niezbędnych w codziennym funkcjonowaniu. TUS jest programem do celowego i zaplanowanego uczenia umiejętności, a dzięki pracy w małej grupie można przećwiczyć i utrwalić nowe umiejętności w bezpiecznym środowisku.

Your content goes here. Edit or remove this text inline or in the module Content settings. You can also style every aspect of this content in the module Design settings and even apply custom CSS to this text in the module Advanced settings.

Jakie tematy są poruszane podczas Treningu Umiejętności Społecznych (TUS)?

Z uwagi na różnorodne potrzeby każdej z grup nie ma stałej czy wymaganej listy tematów, które są poruszane podczas zajęć, natomiast można wyodrębnić bloki najczęściej omawiane na spotkaniach:

  • Podstawowe umiejętności prospołeczne:
    Kontrola mimiki, tonu głosu, postawy ciała. Adekwatny kontakt wzrokowy. Wybór tematów oraz wspólnych aktywności. Praca nad „pierwszym wrażeniem”.
  • Wspólna zabawa
    Wybór aktywności. Wspólna zabawa zabawkami, zmiana zabawy, kończenie zabawy. Zapraszanie/dołączanie do zabawy. Kompromis. Nauka przegrywania.
  • Emocje i strategie radzenia sobie z emocjami.
    W jaki sposób odczuwam i wyrażam daną emocję? Jak reagować na emocje innych osób? Jak zareagować, gdy moje zachowanie negatywnie wpłynęło na drugą osobę? Strategie rozładowywania napięcia i radzenia sobie ze złością (elementy treningu zastępowania złości).
  • Komunikacja werbalna i niewerbalna
    Jak rozpocząć/podtrzymać/zakończyć rozmowę? Jaki jest właściwy czas na rozmowę? Jakie pytania można zadać? Mowa ciała w rozmowie – po czym poznać komunikaty nadawane przez inne osoby? Jakie komunikaty najczęściej nadaję? Ćwiczenie dialogu, pytań zwrotnych, komunikatu „ja”.
  • Trudne sytuacje w szkole i poza nią
    Reagowanie na zaczepki, podpuszczanie. Reagowanie w sytuacji trudnej poza domem. Konflikty – jak je rozpoznać i rozwiązać. Strategie wygaszania konfliktów.

Należy pamiętać, że nie jest to zamknięty katalog tematów i prowadzący każdorazowo podejmują decyzję o danych tematach bazując na diagnozie potrzeb grupy.

Dla kogo jest Trening Umiejętności Społecznych (TUS)?

Zajęcia TUS skierowane są do każdej osoby, która ma trudności w funkcjonowaniu społecznym. Jest to jedna z częściej polecanych metod pracy z dziećmi i młodzieżą z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (autyzm, zespół Aspergera) jak również dla dzieci z ADHD, dzieci zagrożonych niedostosowaniem społecznym. Można również tworzyć grupy dla dzieci, które nie mają diagnozy, ale z różnych powodów doświadczają trudności w funkcjonowaniu w grupie. Zajęciami TUS obejmuje się również osoby, które doświadczyły choroby psychicznej jako element terapii i rehabilitacji. Z uwagi na elastyczność metody nie ma ograniczeń co do wieku uczestników – zajęcia TUS można prowadzić zarówno w grupach przedszkolnych jak i wśród dojrzałych osób.

Jak wyglądają zajęcia Treningu Umiejętności Społecznych (TUS)?

Każde zajęcia dostosowane są do potrzeb i możliwości danej grupy, gdyż z założenia mają one dotyczyć trudności doświadczanych przez uczestników. Zajęcia zawierają w sobie elementy uczenia konkretnych umiejętności. Ważnym punktem zajęć jest wyjaśnienie jaka umiejętność będzie ćwiczona oraz czemu ona służy, należy również pokazać w jakich sytuacjach najlepiej ją wykorzystać. Po wprowadzeniu prowadzący modelują daną umiejętność (tak by uczestnicy widzieli, jak powinna ona wyglądać), a następnie każda osoba odgrywa scenki w których ćwiczy konkretne zwroty, postawę ciała, gesty. Uczestnicy otrzymują informacje zwrotne dotyczące wykonanego zadania. Większość zajęć zawiera również elementy treningu komunikacji oraz pracy nad emocjami.

Małe grupy dzieci 4-6 osób.

Czas jednego spotkania – 75 min.

Każdorazowo indywidualna konsultacja z rodzicem nowego dziecka przed rozpoczęciem zajęć.

Zajęcia ruchowe z udziałem rodziców metodą Ruchu Rozwijającego WERONIKI SHERBORNE

 

Ruch w życiu człowieka jest bardzo ważnym elementem na każdym etapie jego rozwoju. Ruch umożliwia działanie, aktywność, a także zaspokajanie podstawowych potrzeba człowieka. Dziecku umiejętność poruszania się daje możliwość eksploatacji otoczenia, poznawania i uczenia się. Dzięki ruchom naszego ciała możemy także wyrazić swoje uczucia i komunikować się z innymi.  

Metoda Ruchu rozwijającego powstała w latach 60. i jest ona stosowana we wspomaganiu prawidłowego rozwoju dzieci i w korygowaniu jego zaburzeń. Istotą owej metody jest wykorzystanie ruchu jako narzędzia wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka oraz terapia zaburzeń rozwoju. Idea ćwiczeń Weroniki Sherborne ma swoje korzenie w zaspokajaniu naturalnych potrzeb dziecka w kontakcie z dorosłymi.

Your content goes here. Edit or remove this text inline or in the module Content settings. You can also style every aspect of this content in the module Design settings and even apply custom CSS to this text in the module Advanced settings.

Podstawowe założenia metody to rozwijanie przez ruch:
  1. świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
  2. świadomości przestrzeni i działania w niej,
  3. dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.

    Aktywność ruchowa każdego człowieka jest zależna od jego rozwoju pod względem świadomości własnego ciała. Ważne jest, aby poznać swoje ciało, jego części oraz umieć wyodrębnić je z otoczenia, co rozwija się u dzieci do trzeciego roku życia. Odczuwanie ciała może odbywać się poprzez doznania czuciowe, które dokonują się w czasie kontaktu ciała z elementami otoczenia lub dzięki wewnętrznemu wyczuwaniu centralnej części ciała: brzucha i tułowia. Dzieci z różnego typu zaburzeniami często nie mają tej świadomości lub mają ją ograniczoną lub tak jak w przypadku dzieci autystycznych, charakteryzują się zaburzonym poczuciem tożsamości. Właśnie z tego powodu ćwiczenia w Metodzie Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne mają na celu rozwijać poznanie własnego ciała, poczucia siły, sprawności, usprawnienia motoryki oraz możliwości ruchowych, zarówno dzieci z zaburzeniami jak i w normie rozwojowej. Oprócz rozwijania ruchowych zdolności dziecka, w metodzie tej ma ono okazję również do poznawania przestrzeni, w której się znajduję, dzięki czemu staję się ona dla niego bezpieczniejsza, czuję się pewniej, staję się aktywne i kreatywne podczas ćwiczeń ruchowych.

Mówiąc o Metodzie Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne należy pamiętać, że jest ona stworzona dla rozwoju dzieci, aby mogły lepiej poznać siebie, w atmosferze zaufania i bezpieczeństwa. Z tego względu, pracując tą metodą należy przestrzegać następujących zasad:

— pamiętaj, że uczestniczenie w zajęciach jest dobrowolne (możesz dziecko zachęcać, dodawać mu odwagi, ale nie zmuszać);

— nawiąż kontakt z każdym dzieckiem; pamiętaj o utrzymywaniu kontaktu wzrokowego w dalszym okresie zajęć, gdy dziecko już zaadaptuje się do udziału w ćwiczeniach (w początkowym okresie kontakt wzrokowy może być zbyt trudny dla dziecka);

— zajęcia powinny być dla dziecka przyjemne i dawać możliwość przeżywania radości z aktywności ruchowej, kontaktu z innymi ludźmi, satysfakcji z pokonania własnych trudności i lęków, z poczucia większej sprawności fizycznej;

— bierz udział we wszystkich ćwiczeniach;

— w czasie zajęć ściśle przestrzegaj praw dziecka do swobodnej, własnej decyzji (do omówienia „tak” i „nie”), aby miało poczucie kontroli nad sytuacją i autonomii;

— zauważaj i stymuluj aktywność dziecka, daj mu szansę na twórcze działanie;

— miej poczucie humoru;

— nie krytykuj dziecka;

— chwal dziecko nie tyle za efekt, co za jego starania i wysiłek, a także za każde nowe osiągnięcie (pokonanie lęku, wykonanie nowego ćwiczenia);

— unikaj stwarzania sytuacji rywalizacyjnych;

— rozszerzaj stopniowo krąg doświadczeń społecznych dziecka (najpierw ćwiczenia w parach, potem w trójkach aż do ćwiczeń z całą grupą);

— większość ćwiczeń, szczególnie początkowych, prowadź na poziomie podłogi;

— zaczynaj od ćwiczeń prostych, stopniowo je utrudniając;

— zmniejszaj udział swojej inicjatywy na rzecz coraz aktywniejszego udziału dziecka w kształtowaniu programu zajęć;

— proponuj naprzemiennie ćwiczenia dynamiczne i relaksacyjne;

— miej zawsze na uwadze samopoczucie dziecka, pytaj je o przyzwolenie na intensyfikowanie jego doznań;

— ucz dzieci zarówno używania siły, jak i zachowania delikatności i opiekuńczości w stosunku do drugiej osoby;

— we wszystkich ćwiczeniach, w których jest to możliwe, zadbaj o to, aby dziecko znalazło się także w pozycji dominującej (poprzez zamianę ról);

— zaplanuj początek zajęć tak, aby zawierał propozycje ćwiczeń-

— ramowe scenariusze zajęć grupowych,

Zajęcia prowadzone tą metodą mogą być organizowane grupowo. Grupa nie powinna być jednak większa niż 6-14 dzieci. Wiek dzieci nie jest ograniczony, gdy dzieci są zróżnicowane wiekowo może to podnieść aspekt terapeutyczny zajęć, dzięki przełamywaniu zahamowań w kontakcie ze starszymi dziećmi. Ważne jest jednak, aby zapewnić każdemu uczestnikowi partnera, którym może być rówieśnik, starsze dziecko lub rodzic. Podczas pracy z dziećmi głęboko zaburzonymi możemy wykorzystać jako partnerów dzieci starsze o mniejszych deficytach. Zajęcia powinny odbywać się systematycznie, minimum raz w tygodniu przez godzinę. Ćwiczenia mogą odbywać się w prawie każdych warunkach, trzeba jedynie zadbać o odpowiednią przestrzeń umożliwiającą ruch, a także do niektórych ćwiczeń potrzebne są materace i koce.

Metoda Ruchu Rozwijającego tak jak wcześniej wspominałam opiera się na ruchu i relacji. Relacja jest tu rozumiana jako zabawa relacyjna, służąca do nawiązywania kontaktu z swoim partnerem. Do głównych celów zabawy relacyjnej należą: rozwijanie zaufania do samego siebie, świadomości własnego ciała, bezpieczeństwa emocjonalnego i fizycznego, a także rozwój komunikacji.

Wyróżniamy trzy rodzaje zabawy relacyjnej:
relacja opiekuńcza, czyli „z”; relacja „razem” i relacja „przeciwko”.

 

Your content goes here. Edit or remove this text inline or in the module Content settings. You can also style every aspect of this content in the module Design settings and even apply custom CSS to this text in the module Advanced settings.

Pierwszy typ relacji, czyli relacja „z”

buduje poczucie bezpieczeństwa, które otrzymujemy od swojego partnera. Ćwiczenia te możemy podzielić na: obejmowanie partnera, podtrzymywanie i podtrzymywanie zaawansowane. W tego typu ćwiczeniach jedno dziecko dowodzi – staje się opiekunem, dzięki czemu drugie może skupić się wyłącznie na doznaniach płynących z ćwiczenia. Należy pamiętać o tym, że przy wykonywaniu ćwiczeń tego typu, o ile jest to możliwe, należy uwzględnić zamianę ról.

Drugi typ relacji, czyli relacja „razem”

polega na wykonywaniu ćwiczeń, w które są zaangażowani oboje partnerzy w jednym czasie.

Ostatni typ relacji – relacja „przeciwko”

W tego typu ćwiczeniach dziecko ma możliwość wypróbowania swoich sił przeciwko sile starszego partnera, dzięki czemu rozwija kontrolowaną siłę. „Ćwiczenie relacji „przeciwko” mają na celu ukierunkowanie i skanalizowanie energii dziecka oraz rozwinięcie jego zdecydowania i determinacji.” W relacji dziecka z starszym partnerem musi on pamiętać, aby zachęcać dziecko do wysiłku i włożenia wszystkich sił na jakie go stać, co nagradzamy pozwoleniem na wygraną dziecka. Ważne jest też, aby traktować relację „przeciwko” z humorem i przypominać, że jest to tylko forma zabawy.

Podsumowując Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne bazując na bardzo prostych i klarownych ćwiczeniach ruchowych wspomaga zarówno rozwój fizyczny jak i emocjonalny dziecka. Możemy wyróżnić wiele jej zalet takich jak: daje pozytywne odczucie w kontakcie z innym człowiekiem, wyzwala swobodę zachowań i naturalność,  daje okazję do rozładowania energii, jest próbą pokonania własnych zahamowań wynikających z uprzednich doświadczeń, daje radość, wyzwala zaangażowanie, daje możliwość zaspokojenia własnych potrzeb, daje pewność siebie, daje możliwość poczucia się w innej roli niż na co dzień, zbliża do siebie uczestników zajęć, daje radość z działania w grupie, przyjemność dawania innym radości, daje okazję do wspomnień, przypomnienia sobie zdarzeń z dzieciństwa, daje okazję do bliskiego kontaktu fizycznego bez uruchamiania sfery seksualnej, daje poczucie harmonii z innymi, daje poczucie bezpieczeństwa, daje poczucie partnerstwa, możliwość odczuwania przyjemnych doznań płynących z własnego ciała, nie jest ograniczona wiekiem uczestników. Poza tym co trzeba bardzo mocno zaznaczyć metodę tą można stosować wszechstronnie, zarówno w pracy z dziećmi w normie rozwojowej, a także z dziećmi z zaburzeniami rozwoju, czy wymagającymi specjalnych potrzeb edukacyjnych.